Afscheid van de Essex

aangezien er een enthousiaste koper kwam opdraven die weliswaar veel te weinig wilde betalen maar na lang wikken en wegen toch tenslotte met het schip ervandoor ging, werd het even rustig. Maar enige tijd later bleek het schip intussen weer doorverkocht aan Sam, een Ier met een plan.

Hij wilde het schip naar Galway varen, aan de Atlantische kust (west) van Ierland. Hij begreep maar niet dat we niet mee wilden, maar heeft toen maar een Engelsman als kapitein aangemonsterd en wat los volk geronseld. Ik heb ze nog naar de buitenhaven van Harlingen gebracht en wat zand geladen als ballast.

Er was een “window of fair weather” verzekerde hij me, en hoewel ik de windkracht 5 die over 2 dagen werd voorspeld voor het kanaal niet echt zo “fair”vond, was er volgens Sam geen enkel probleem. Diezelfde avond vertrokken ze nog, door de Vliestroom het zeegat uit en recht koers naar Falmouth, en daarvandaan de oversteek naar Galway.

De eerste dagen was het prima weer en de reis verliep daardoor voorspoedig. De derde dag echter werd de zee inderdaad wat hobbelig en zag ik ze plots op de AIS de verkeerde kant op varen. Er bleek bij het overhaaste vertrek een oude aluminium radarmast in de hel (onder de vloer van het vooronder) over het hoofd te zijn gezien. Die ging aan het schuiven en na enig beuken begaf een oude standpijp het op en liep er water naar binnen.

Dat werd dus even benauwd maar men wist onder begeleiding van de Coast Guard de haven van Ramsgate te bereiken.

Daar werd e.e.a. hersteld en begon een lang bureaucratisch gevecht met de kustwacht (die zeebrief en stabiliteitsbboek wilde, dingen die binnenschepen doorgaans niet hebben) en verloor ik de aandacht een beetje. Tot een collega me erop attendeerde dat het schip intussen de haven van Falmouth had verlaten.

(ik kreeg later nog een vriendelijk verzoekje van de havendienst daar om het achterstallig havengeld te voldoen). Een controle op de AIS leerde dat ze al voorbij Land’s end waren. Omdat het geluk met de dommen is (zegt men) hadden ze toevallig een periode van ongebruikelijk rustig weer met golfhoogtes van nog geen 20cm. Het schip bereikte dan ook veilig de baai van Galway. Na nog enkele weken daar te hebben gedobberd achter een anker is het nu uiteindelijk op z’n vermoedelijk laatste rustplaats aangekomen, het “Mud-Dock”.